Αγαπητοί μου αναγνώστες,

Το ξέρω ότι σας έλειψα και με αναζητάτε απεγνωσμένα αλλά στο γραφείο είχα έναν άλφα (και βήτα μη σου πω) πανικό που δε με άφησε όχι post να γράψω ούτε σχόλιο να αφήσω καλά καλά.

Μέσα σε όλα είχα και ένα ωραιότατο update στο θέμα «σπάσαν τα νερά» του περασμένου μηνού όπως όλοι θα θυμάστε. Ευτυχώς δεν είχαμε πλημμύρες γιατί το πήρα χαμπάρι νωρίς και αυτή τη στιγμή ο φοβερός και τρομερός υδραυλικός ξηλώνει με αυτοθυσία τη μπανιέρα της αποπάνω. Το απόγευμα θα τσεκάρω τα αποτελέσματα αλλά προς το παρόν είμαι αισιόδοξη (όπως με συμβουλέψατε!).

Για να κάνουμε και μια ενημέρωση για τη βδομάδα που πέρασε, είχαμε τα παρακάτω θεματάκια...

Θέμα 1ο. Το Νοέμβριο του 2003 έκανα και γω σαν παιδί που ήμανε μια δίμηνη πρακτική εργασία μετά από προτροπή των καθηγητών του παπιού (σε καλό μου βγήκε βέβαια, στην εταιρία αυτή δουλεύω ακόμα).
Υποτίθεται ότι θα πληρωνόμαστε για τους δύο αυτούς μήνες το αστρονομικό ποσό των 320 έουρος!!! (Εδώ πέφτουν πυροτεχνήματα και χτυπάμε όλοι παλαμάκια!!!)
Μιλάμε για λεφτά όχι αστεία! Ε, βέβαια μας είπανε να μην τα περιμένουμε και αμέσως, κανα δυο χρονάκια σίγουρα. Προχτές λοιπόν με παίρνει τελέφωνο η παλιά σπιτονοικοκυρά μου, να περάσω να πάρω ένα φάκελο από το ένδοξο παπάκι.
Αμάν λέω και γω, ειδοποίηση θα είναι να πάω να πάρω επιτέλους τα λεφτουδάκια μου!!! Ανοίγω το φάκελο με τα χέρια να τρέμουν από τη συγκίνηση, καταλαβαίνετε τώρα, 3 χρόνια αναμονής είναι αυτά! Και τι να δω!! (για κοίτα και συ δίπλα)
Πότε τα πήρα τα λεφτά ρε παιδιά και δεν το θυμάμαι?
Παίρνω τηλεφωνάκι στη γραμματεία και με ενημερώνουν ότι η επιταγή είναι έτοιμη και με περιμένει στο ταμείο (hello???? Δεν θα έπρεπε να με ειδοποιήσει κάποιος – όλους τους άλλους εν τω μεταξύ τους είχαν πάρει τηλέφωνο να πάνε να πλερωθούνε).
Τεσπά, το ξεπερνάω αυτό και σκέφτομαι ότι θα τελειώνω με αυτή την υπόθεση επιτέλους!
Όοοοοχι, όπως πολύ γλυκά με ενημέρωσε η γραμματέας αυτές τις μέρες έχει κατάληψη οπότε δεν μπορώ να πάω στο ταμείο!!!!
Καλό ε? Πότε θα τελειώσει η κατάληψη? Ουδείς γνωρίζει!!!

Θέμα 2ο. Εδώ και 4 μέρες μεταξύ 3.30 και 4.30 το απόγευμα στο τηλέφωνό μου στο γραφείο προσπαθεί κάποιος από Γερμανία να στείλει φαξ!!! Ανά 5 δευτερόλεπτα το τηλέφωνο χτυπάει καμιά 15αριά φορές (αν δεν του το κλείσω) και δώστου πάλι. Και το ωραίο είναι ότι προσπαθεί να το στείλει από 3-4 διαφορετικά νούμερα εναλλάξ! Θα μου πεις γιατί δε στέλνεις ένα φαξάκι να ενημερώσεις ότι το νουμεράκι αυτό ΝΤΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΞ ΚΑΡΝΤΙΑ ΜΟΥ!!! Αμ το έστειλα το ριμαδοφάξ αλλά αυτοί ακόμα εκεί ακάθεκτοι! Όχι τίποτα άλλο, θα με βλέπει κανείς που κοπανάω το ακουστικό κάθε τρεις και λίγο και θα με πάρει για τρελή!

*************************************************

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ : «Νοσφεράτου Διδόντικους» κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21.00-22.30 στο θέατρο της Άνοιξης στο Μεταξουργείο (κοντά στην στάση του Μετρό).
Μην το χάσετε, εμείς πάντως λιώσαμε στο γέλιο. Όλα τα παιδιά είναι απίστευτα, λες και οι ρόλοι είναι γραμμένοι πάνω τους. Α, και για τους fans, ο πιανίστας της παράστασης είναι ο Στάθης Δρογώσης!

Και μετά μου λες να μην τα πιστεύω!

Το αγαπημένο μου νούμερο ever είναι το 7. Μιλάμε για τρελό κόλλημα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Πριν λίγο έκανα το παρακάτω τεστάκι και ιδού:

You Are 7: The Enthusiast

You are outgoing and playful - always seeing the happy side to life. You're enthusiastic and excitable. You love anything new. Multi-talented, you do many things well... and find success easy. You prefer to keep things light with others. Opening up is hard for you.

What Number Are You?

Πάρε πέντε!!!

Επειδή τώρα το έπιασα το νόημα (το post του blogagiκίου το διάβαζα με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο μισάνοιχτο), απαντάω με μικρή καθυστέρηση στην πρόκληση που αν δεν κάνω λάθος ξεκίνησε η proserpina.

Το ξέρω ότι ψοφάτε να μάθετε τα πάντα για μένα αλλά θα πρέπει να αρκεστείτε σε αυτά τα λίγα προς το παρόν!

1) Βρεφικό σταθμό πήγα μόνο 2 μέρες. Μετά οι γονείς μου με πήραν πάλι σπίτι γιατί δεν ξεκόλαγα από το χέρι της δασκάλας μου!! Γλύτωσε η γυναίκα!!!

2) Μ'αρέσει να πηγαίνω μόνη μου σινεμά. Δε θέλω σχόλια! Έχω φίλους!!

3) Έχω "σκοτώσει" όλα τα φυτά που είχα κατά καιρούς μέσα στο σπίτι. Αυτά που είναι στο μπαλκόνι τρώνε και λίγη βροχή και επιβιώνουν...

4) Όταν ήμουν πολύ μικρή μαδούσα την κουβέρτα μου κάθε βράδυ. Αυτό πως θα το εξηγούσε ο φρόυντ, αγαπητό blogaki?

5) Έχω τρομερή φοβία με τις κατσαρίδες. Κάνω όμως φιλότιμες προσπάθειες να την ξεπεράσω - τις κοπανάω με το σπορτέξ-φονικό όπλο Νο5 ενώ ταυτόχρονα τις βρίζω σα νταλικέρης (το δεύτερο δεν έχει πρακτική αξία, το κάνω μόνο για ψυχική ικανοποίηση)

Τώρα θα πρέπει λέει οι παρακάτω bloggers που θα διαλέξω (αν δεν τους πρόλαβε κανένας άλλος) να γράψουν και αυτοί 5 αποκαλυπτικά πράγματα για τον εαυτό τους (η χαρά του ψώνιου δλδ).

perssefoni
trilian
θεριό
aurelia
τουλίπα

Τα λόγια είναι περιττά...

Μετά τη συνάντηση του περασμένου μήνα με τη super γιαγιά, το Σάββατο το βράδυ είχα άλλη μια επαφή τρύπιου τοίχου σε στάση λεωφορείου. Εκεί που τα λέω με μια φίλη έξω από το μετρό στο φιξ σκάει μύτη σικάτη δεσποινίδα.
- Σύγνωμη, μας λέει, μήπως έχετε (ώρα, εισιτήριο, αναπτήρα, μανό)?

Επιλέξτε παρακαλώ το σωστό!!!

Ντόινγκκκκκκκκκκκκκκκκκκ!!!! Ε, ναι ζητούσε μανό και μάλιστα μας έδειχνε και τα κόκκινα νύχια της μπας και δεν καταλάβαμε!!!

Αφού φυσικά ατύχησε με μας (δε συνηθίζω να το κουβαλάω στη τσάντα μου), πήρε σβάρνα όλες τις κυρίες στη στάση (άτυχη ξανά) και συνέχισε την αναζήτηση και στην απέναντι στάση διασχίζοντας τη Συγγρού με την απόγνωση στο βλέμμα.

Νέο πρωτοποριακό προϊόν!

Τώρα που μπήκε για τα καλά το κρύο και άρχισε να πέφτει και το πρώτο χιονάκι, τι καλύτερο από το να χουχουλιάζεις στον καναπέ αγκαλιά με το αγαπημένο σου βιβλίο, το τηλεκοντρόλ ή ότι άλλο θες βρε αδερφέ!!!

Η κλασική κουβερτούλα όμως δε βολεύει! Σου φεύγει από δω, σου φεύγει από κει, δεν μπορείς να βγάλεις έξω τα χέρια σου! Δράμα!!!

Γι'αυτό αγαπητοί αναγνώστες σας παρουσιάζω τη μοναδική, επαναστατική καναποκουβέρτα με ειδικές τρύπες για τα χέρια και το κεφάλι!!!



Για παραγγελίες μπορείτε να απεθύνεστε εδώ.

Καλό σαββατοκύριακο!!!

Απολαύστε και αυτό το χαριτωμένο βιντεάκι με θέμα "Πώς κάνουν μπάνιο οι γυναίκες και πώς οι άνδρες".

Χτες το βράδυ ...

...εκεί που χαλάρωνα ξάπλα στον καναπέ μου, απολαμβάνοντας το 23ο επεισόδιο του 2ου κύκλου του Lost, λιώνοντας μια υπέροχη μαλακή καραμέλα βουτύρου στο στόμα ακούω ξαφνικά ένα ΚΡΑΚ!!!

Όχι δε μπήκε κλέφτης στο σπίτι. Μου έσπασε ένα σφράγισμα. Τι έσπασε δηλαδή, που βγήκε ολόκληρο και ενσωματώθηκε με την καραμέλα αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο κενό (ή αλλιώς κουφάλα). Το συγκεκριμένο σφράγισμα πρέπει να το είχα από την εποχή των παγετώνων και μάλλον ήρτεν η ώραν του.

Το καλό είναι ότι τον οδοντίατρο δεν τον φοβάμαι καθόλου σε αντίθεση με τους περισσότερους παρότι ο αριθμός των επισκέψεών μου ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο. Έχω κάνει τα πάντα στην καρέκλα του οδοντιάτρου (μην πάει ο νους σας στο κακό!). Τι να πρωτοθυμηθώ? Τα σφραγίσματα, τις απονευρώσεις, τις εξαγωγές, τα σιδεράκια ή τους καθαρισμούς ενώ φορούσα σιδεράκια?

Έχω κάτσει γύρω στο δίωρο σε οδοντιατρική καρέκλα με τη γιατρό από πάνω να προσπαθεί να μου βγάλει ένα φρονιμίτη έχοντας χρησιμοποιήσει 2 ενέσεις και όλων των ειδών τις τανάλιες. Όταν όμως μετά από τόνους ιδρώτα και αγκομαχητών τα καταφέραμε (η προσπάθεια ήταν ομαδική), η ικανοποίηση ήταν τεράστια! Πάνε πια οι παλιές καλές ημέρες! Τώρα μόνο κανένα σφραγισματάκι και έξω απ΄την πόρτα!!