Άλλα λεει η θειά μου άλλα ακούν τα αυτιά μου!!

Σάββατο βράδυ στη Βασ. Σοφίας περιμένουμε με μια φίλη, μια τρίτη φίλη σε μια στάση λεωφορείου. Πλησιάζει τρέχοντας μια γιαγιούλα με πατομπούκαλα αγχωμένη μήπως έχασε το λεωφορείο.
Πέρασε το 550? με ρωτάει
Πέρασε μόλις, της λεω
Πω, πω, τώρα πως θα πάω στο Μαρούσι? Μπλα, μπλα, τι λεωφορείο να πάρω, πότε θα περάσει? (τα μισά τα λέγε σε μας, τα μισά στον αέρα). Να πάρω το μετρό καλύτερα, αλλά που να μπερδεύομαι με ηλεκτρικό…
Το μετρό, της λεω, δε συμφέρει (τη φαντάζομαι να ανεβοκατεβαίνει σκάλες και να αλλάζει τρένα μες τον πανικό και αγχώθηκα μόνο στη σκέψη!!), καλύτερα βολεύει το λεωφορείο.
Μπα δε με νοιάζει!! Έχω κάρτα!!!! μου λεει και με στέλνει!


Δε συνεχίζω τη συνομιλία γιατί το βλέπω ότι καταλήγει σε αδιέξοδο το πράγμα και στο καπάκι βλέπω και τη φίλη μας να έρχεται από το βάθος.
Έρχεται και η μικρή, λεω στη φίλη μου.
Που? Που? Έρχεται το λεωφορείο??!! λεει η γιαγιά

Συνεννόηση μπουζούκι!