Από Τρίτη βροχές...

... είπανε στις ειδήσεις. Την περασμένη Τρίτη το πρωί ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής από τις διακοπές. Βροχή πουθενά, ο ουρανός καθαρός, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν... Το μεσημεράκι φτάνω σπιτάκι μου. Μπαίνω με τις βαλίτσες στο χωλ και με το που στρίβω για τα υπόλοιπα δωμάτια κοκαλώνω. Βρέχει. Όχι έξω. Μέσα. Στο μπάνιο μου. Από όλο σχεδόν το ταβάνι στάζουν νερά τα οποία έχουν κυλήσει μέχρι την κουζίνα. ΠΑΝΙΚΟΣ. Με κινήσεις αίλουρου (λέμε τώρα...) σαλτάρω στην κρεβατοκάμαρα, από κει στο μπαλκόνι, αρπάζοντας το σετ κουβάς-σφουγγαρίστρα και από κει στην κουζίνα (ευτυχώς όλα επικοινωνούν μεταξύ τους). Αφού έχω μαζέψει τα νερά από το πάτωμα όπως όπως (γιατί το ταβάνι συνεχίζει φυσικά να στάζει ρυθμικά) στήνω τη σκάλα και ανοίγω το πατάρι. Λιμνοθάλασσα! Φαντάζομαι ότι έχει τρυπήσει ο θερμοσίφουνας, εξ ου και η πλημμύρα. Ξεκινάω προς ανεύρεση υδραυλικού δεδομένου ότι δεν γνωρίζω κανέναν αξιόπιστο (ένας που μου άλλαξε το καζανάκι ήταν μεγάλη λέρα), δεν θυμάμαι να υπάρχει υδραυλικός στη γειτονιά και τα μαγαζιά είναι κλειστά λόγω της ημέρας!! Έχω πλέον και επίσημα επιβεβαίωση οτι δεν υπάρχει θεός. Παίρνω σβάρνα τους γειτόνους που ξέρω στην πολυκατοικία, τζίφος. Κατεβαίνω στο ψιλικατζίδικο Νο1, τζίφος. Μπαίνω στο καθαριστήριο, μου δίνουν ένα τηλέφωνο, δεν απαντά. Μου λενε μένει ένας στην πολυκατοικία απέναντι, χτυπάω το κουδούνι, τίποτα. Πάω στο ψιλικατζίδικο Νο 2, δεν έχουν τηλέφωνο αλλά απέναντι έχει μαγαζί ένας υδραυλικός. Είναι χωρίς ταμπέλα (μόνη μου δηλαδή δεν θα το έβλεπα) και φυσικά κλειστό. Έχει όμως ένα νούμερο τηλεφώνου στην πόρτα. Τηλεφωνώ. Καλεί. Απαντά. ΝΑΙ!!! Εντοπίζω επιτέλους υδραυλικό, ευγενέστατο και υπόσχεται να έρθει το απόγευμα να δει τη βλάβη και από αύριο που θα ανοίξουν τα μαγαζιά να τη φτιάξει. ΝΑΙ!!!
Ειδοποιώ τη σπιτονοικοκυρά που ευτυχώς είναι πολύ συνεργάσιμη και μπαίνει και αυτή σε mode ανεύρεσης δεύτερου υδραυλικού για καβάντζα. Εν τω μεταξύ βέβαια τα νερά συνεχίζουν να τρέχουν και εγώ σα τη ζουρλή να απλώνω παντού πετσέτες και σφουγγαρόπανα τα οποία πρέπει να στύβω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τόσα νερά, κλατς κλατς κλατς να στάζουν όμως, κάποια στιγμή σου έρχεται και ένα κατούρημα. Τι να κάμω και εγώ η έρμη, παίρνω η κακομοίρα την ομπρέλα και μπαίνω στο βροχερό μου μπάνιο. Τώρα θα μου πεις ανοιχτή ομπρέλα μες το σπίτι, φέρνει γρουσουζιά!!! Α, καλό, ε!!!
Κι όμως αγαπητοί μου αναγνώσται, υπάρχουν χειρότερα να προστεθούν σε αυτό το υπέροχο δράμα. Θα ακολουθήσουν οσονούπω.

Κατά τις 6 σκαει μύτη ο καλός ο υδραυλικός και διαπιστώνει ότι δεν έχει πρόβλημα ο θερμοσίφουνας. Στάζουν νερά από το ταβάνι του παταρίου προφανώς από χαλασμένη σωλήνα του αποπάνω διαμερίσματος. Έ ρε γλέντια!!!! Ανεβαίνω πάνω και χτυπάω το κουδούνι.
- Ποιος είναι? (γυναικεία φωνή)
- Η κοπέλα από το κάτω διαμέρισμα είμαι.
- Ποιος είναι?
- Από κάτω μένω, μου ανοίγετε?
- Ποιος?
- Η κοτοσαλάτα είμαι. Μένω στο από κάτω διαμέρισμα!
Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω το έξης θέαμα. Κυρία τουλάχιστον 50, τα μισά μαλλιά σε καοτυλιγμένα ρόλει, μακό νυχτικό πάνω από το γόνατο, ρόμπα με λουλουδάκια μισάνοιχτη μέχρι το γόνατο, τρεις σειρές χρωματιστό κολιέ στο λαιμό, καλτσάκια μέχρι τον αστράγαλο και γοβάκια αγορασμένα τουλάχιστον πριν 10 χρόνια. (θα αναρωτιέστε που θυμάμαι τόσες λεπτομέρειες τέτοιες ώρες αλλά θα καταλάβετε αργότερα). Δε δίνω σημασία εκείνη τη στιγμή και της εξηγώ το πρόβλημα. Την πείθω μετά από κανα πεντάλεπτο να κατέβει 2 λεπτά να της δείξει τη διαρροή ο υδραυλικός. Εντάξει μου λεει, σε πέντε λεπτά να ρίξω κάτι πάνω μου. Ωραία, της λεω, ευχαριστώ.
Μετά από λίγο μου χτυπάει και εμφανίζεται ακριβώς όπως την πρωτοείδα. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι. Μέχρι να πειστεί να ανέβει στη σκάλα να δει η ίδια τη διαρροή μας έβγαλε την πίστη. Αφού την είδε με τα πολλά, άρχισε να κάνει μόνη της διάγνωση του προβλήματος, βγάζοντας τον υδραυλικό άχρηστο. Ο άνθρωπος της ζήτησε να ανέβει να δει το μπάνιο της και το διαπραγματευόταν κανα δεκάλεπτο. Εγώ να έχω φρικάρει αλλά να κρατιέμαι. Τελικά αφού έφερε τον υδραυλικό στα όρια του, δέχτηκε να ανέβει στο διαμέρισμα της. Τότε όμως ήταν που δεν ήθελε ο υδραυλικός να μπλέξει και σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας. Ούτε να τον πληρώσω δεν πρόλαβα!
Ευτυχώς η αποπάνω υποσχέθηκε να φωνάξει δικό της υδραυλικό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα (μέγα λάθος αλλά αναπόφευκτο) και έφυγε. 2 υδραυλικούς και 1 διαχειριστή μετά, μιάμιση μέρα αναμονής και ένα πρωινό διαπραγματεύσεων της αποπάνω με τον άμοιρο υδραυλικό, ξεκίνησαν επιτέλους οι εργασίες. Το ταβάνι στέγνωσε χτες το βράδυ και επιτέλους κοιμήθηκα για πρώτη φορά από όταν ήρθα μετά την άδειά μου (η οποία αναγκαστικά παρατάθηκε δύο μέρες).

Τις τρεις αυτές καταραμένες μέρες εκτός από το μαρτύριο της σταγόνας έπρεπε να υποστώ και την ημίτρελη του αποπάνω διαμερίσματος. Η γυναίκα χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης χωρίς καμία υπερβολή. Πρέπει να σημειωθεί ότι η εμφάνιση της δεν άλλαξε στο παραμικρό αυτές τις μέρες αν εξαιρέσουμε την προσθήκη ενός γαλάζιου φακιολιού την Τρίτη ημέρα. Ρούχα, κολιέ, μαλλί όλα ίδια και απαράλλαχτα. Η ένταση της φωνής της σε συνδυασμό με μια μόνιμη υστερία στον τόνο σπάει τζάμια (να φανταστείτε ότι την ακούω κανονικά όταν μιλάει στο τηλέφωνο). Από την ίδια έμαθα ότι είναι ανύπαντρη (αναρωτιέμαι γιατί!!), είναι άνθρωπος της εκκλησίας (θα το αναλύσω πιο κάτω αυτό το πόιντ), η μοίρα τη βασανίζει αλύπητα (πέθανε πριν κανα χρόνο ο πατέρας της και τώρα γιατροπορεύει την τρελή μάνα της που μένει 3 ορόφους πιο κάτω) και το παρόν πρόβλημα με τα υδραυλικά της είναι σημάδι ότι την καταράστηκε η προηγούμενη ιδιοκτήτρια του σπιτιού σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το συμβόλαιο έγινε Τρίτη και 13!!!

Επίσης υποστηρίζει ότι είναι πολύ καθαρή και δε σταμάτησε να πρήζει τους μαστόρους μην της λερώσουν το σπίτι. Μπήκα στο σπίτι της να τη βοηθήσω να αδειάσει μερικά πράγματα για να δουλέψουν οι μάστορες. Το τι αντίκρισα δεν περιγράφεται! Στους τοίχους παντού ακόμα και στην κουζίνα υπάρχουν εκκλησιαστικά κάδρα, η σκόνη δε, σε τραπεζάκια, πάγκους κουζίνας κλπ φτάνει τα 5 εκατοστά και όλες οι επιφάνειες είναι καλυμμένες με λογαριασμούς, διαφημιστικά, εκκλησιαστικά χαρτιά, 1 καινή διαθήκη, κουτιά από γλυκά (τα μισά άδεια) μισοάδεια και άδεια μπουκαλάκια από αγιασμούς, αντίστοιχα μπουκάλια οινοπνεύματος και βενζίνης και ένα καντηλάκι αναμμένο. Στο πάτωμα της κουζίνας υπάρχουν γύρω γύρω σακούλες σούπερ μάρκετ με ψώνια και διάφορα καθαριστικά ενώ στο τραπέζι της κουζίνας υπάρχουν καλλυντικά σκονισμένα και μια μικρή επιφάνεια την οποία η τρελή καθάριζε κάθε 3 λεπτά με οινόπνευμα! Ξέχασα να προσθέσω ότι η λεγάμενη έχει ένα χαρακτηριστικό τικ (κάνει ένα απότομο ήχο με τα ρουθούνια της)! Επίσης μιλάει ακατάπαυστα, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια με αποτέλεσμα οι κακόμοιροι οι μάστορες να μην μπορούν να δουλέψουν αφού είχε γνώμη για όλα και την έλεγε. Ανέβηκα και γω για κανα δίωρο να τη βοηθήσω να αδειάσει το χώρο και κόντεψα να λαλήσω. Σε κάποια φάση κατεβάσαμε κάτι σακούλες με σκουπίδια μαζί και επειδή έπιασα το χερούλι του κάδου με πήγε με το ζόρι στο διαμέρισμα της μάνας της να πλύνω τα χέρια μου μην πάθω σαλμονέλα! Η λίστα με τις παραξενιές (για να είμαι ευγενική) δεν τελειώνει εννοείται εδώ αλλά δεν έχω κουράγιο να γράψω άλλα. Ουφ, τα πα και εκτονώθηκα!