Χτες το βράδυ ...

...εκεί που χαλάρωνα ξάπλα στον καναπέ μου, απολαμβάνοντας το 23ο επεισόδιο του 2ου κύκλου του Lost, λιώνοντας μια υπέροχη μαλακή καραμέλα βουτύρου στο στόμα ακούω ξαφνικά ένα ΚΡΑΚ!!!

Όχι δε μπήκε κλέφτης στο σπίτι. Μου έσπασε ένα σφράγισμα. Τι έσπασε δηλαδή, που βγήκε ολόκληρο και ενσωματώθηκε με την καραμέλα αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο κενό (ή αλλιώς κουφάλα). Το συγκεκριμένο σφράγισμα πρέπει να το είχα από την εποχή των παγετώνων και μάλλον ήρτεν η ώραν του.

Το καλό είναι ότι τον οδοντίατρο δεν τον φοβάμαι καθόλου σε αντίθεση με τους περισσότερους παρότι ο αριθμός των επισκέψεών μου ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο. Έχω κάνει τα πάντα στην καρέκλα του οδοντιάτρου (μην πάει ο νους σας στο κακό!). Τι να πρωτοθυμηθώ? Τα σφραγίσματα, τις απονευρώσεις, τις εξαγωγές, τα σιδεράκια ή τους καθαρισμούς ενώ φορούσα σιδεράκια?

Έχω κάτσει γύρω στο δίωρο σε οδοντιατρική καρέκλα με τη γιατρό από πάνω να προσπαθεί να μου βγάλει ένα φρονιμίτη έχοντας χρησιμοποιήσει 2 ενέσεις και όλων των ειδών τις τανάλιες. Όταν όμως μετά από τόνους ιδρώτα και αγκομαχητών τα καταφέραμε (η προσπάθεια ήταν ομαδική), η ικανοποίηση ήταν τεράστια! Πάνε πια οι παλιές καλές ημέρες! Τώρα μόνο κανένα σφραγισματάκι και έξω απ΄την πόρτα!!