Γνωστές ταινίες αλλιώς...

Αν δεν έχετε χρόνο για ταινίες, μπορείτε να διαθέσετε ένα λεπτό και να τις "δείτε" εδώ ή 30 δευτερόλεπτα εδώ.

Το αγαπημένο μου μέχρι τώρα είναι το Wild Things!!!

Την εβδομάδα που μας πέρασε...

...πήγα να δω ένα διαμέρισμα σκέτη απογοήτευση (Δευτέρα)

...έκλεισε το blog του ο Gelial :( (Τρίτη)

...ανακάλυψα οτι το χαριτωμένο (και κυρίως οικονομικότατο) κινητούλι που θέλω δεν υπάρχει σε κανένα κατάστημα ΟΤΕ του νομού αττικής και περιχώρων (Τετάρτη)

... κάτι θα έκανα αλλά τώρα δεν το θυμάμαι (Πέμπτη)

...έβαψα και κούρεψα το μαλλί (έπεσε λίγο η αφάνα στις άκρες...)(Παρασκευή)


...πήγαμε εκδρομούλα στο Ναύπλιο - από κει είναι και οι φωτογραφίες (Σάββατο)

...παίζαμε trivial επί 5 συνεχόμενες ώρες και νικητή δε βγάλαμε. Θριάμβευσε η ασχετοσύνη μας για άλλη μια φορά (Κυριακή)

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο:





- (Φίλη Νο1)Που βρίσκεται το νησί είμαι-μια-κουκίδα-στο-χάρτη?
- (Φίλη Νο2) Αχ, ξέρω, το είχα δει στο "Μένουμε Ελλάδα"!!!
- (Εγώ με ενθουσιασμό!) Πρέπει να είναι κοντά στη μαύρη θάλλασα!!!

..........................................................................

Το μαγαζί αποκάτω δεν το επισκεφτήκαμε αλλά την επόμενη φορά οποσδήποτε γιατί μας έφαγε η περιέργεια.

Φάγαμε κάτι τεράστια γλυκά (το δικό μου είναι αυτό από αριστερά...)

Συμπέρασμα: Όταν πλησιάζει Σαββατοκύριακο όλα φτιάχνουν. Πώς περνάει τώρα άλλη μια βδομάδα??? Ε????

Πόσο κάνει 789 x 564?

Ποιά κομπιουτεράκια και βλακείες?
Έτσι κάνουμε πολλαπλασιασμό!!!

Ήρθε σήμερα στο mail μου και είναι πράγματι ενδιαφέρον!

Άλλα λεει η θειά μου άλλα ακούν τα αυτιά μου!!

Σάββατο βράδυ στη Βασ. Σοφίας περιμένουμε με μια φίλη, μια τρίτη φίλη σε μια στάση λεωφορείου. Πλησιάζει τρέχοντας μια γιαγιούλα με πατομπούκαλα αγχωμένη μήπως έχασε το λεωφορείο.
Πέρασε το 550? με ρωτάει
Πέρασε μόλις, της λεω
Πω, πω, τώρα πως θα πάω στο Μαρούσι? Μπλα, μπλα, τι λεωφορείο να πάρω, πότε θα περάσει? (τα μισά τα λέγε σε μας, τα μισά στον αέρα). Να πάρω το μετρό καλύτερα, αλλά που να μπερδεύομαι με ηλεκτρικό…
Το μετρό, της λεω, δε συμφέρει (τη φαντάζομαι να ανεβοκατεβαίνει σκάλες και να αλλάζει τρένα μες τον πανικό και αγχώθηκα μόνο στη σκέψη!!), καλύτερα βολεύει το λεωφορείο.
Μπα δε με νοιάζει!! Έχω κάρτα!!!! μου λεει και με στέλνει!


Δε συνεχίζω τη συνομιλία γιατί το βλέπω ότι καταλήγει σε αδιέξοδο το πράγμα και στο καπάκι βλέπω και τη φίλη μας να έρχεται από το βάθος.
Έρχεται και η μικρή, λεω στη φίλη μου.
Που? Που? Έρχεται το λεωφορείο??!! λεει η γιαγιά

Συνεννόηση μπουζούκι!

Και νυστάζω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι...

Σκέψεις και Συμπεράσματα από την εταιρική συνάντηση της Παρασκευής. (όπως τα κατέγραψα στο χρήσιμο μπλοκ σημειώσεων που μας έδωσαν)

1. Βαριέμαι...
2. Κατουριέμαι (Πότε θα κάνουν διάλειμμα??)
3. Ο νέος οικον. μας διευθυντής (από τα εξωτερικά) όταν κρατάει το μικρόφωνο μου θυμίζει τραγουδιστή νεανικού βρετανικού boy band (φανταστείτε Ronan Keating από Boyzone – νομίζω έτσι λεγόταν)
4. Το κέικ είναι μπαγιάτικο.
5. Η εταιρία μας τελικά έχει μαζέψει το μεγαλύτερο ποσοστό άσχημων ανδρών Αθηνών και περιχώρων.
6. Βαριέμαι...
7. Πεινάω!
8. Έξω έχει λιακάδα, θέλω να πάω για καφέ τώρα!!!!
9. Βαριέμαι...

Αλλαγή πορείας.

Μετά την εμψύχωση που δέχτηκα από φίλους bloggers σχετικά με τα τελευταία μου παθήματα, έχω ήδη αρχίσει να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά. Ίσως να βοηθάει το γεγονός ότι σήμερα είναι Πέμπτη, αύριο η εταιρία μου διεξάγει ημερίδα σε παραλιακό χοτέλ οπότε αλλάζουμε παραστάσεις και αυτό είναι μάλλον καλό, το βράδυ θα πάω με μια φίλη να δούμε επιτέλους το «2» και το Σάββατο θα πάμε να παρακολουθήσουμε μια συναυλία ενός άλλου φίλου στο «Τσάι στη Σαχάρα».

Επίσης έχω αρχίσει πιο εντατικά να ψάχνω για καινούριο σπίτι και κινητό, που τόσο καιρό ανέβαλα. Wish me luck!!

Οι περιπέτειες του γκαντέμη συνεχίζονται...

Αυτό ήταν! Το 2007 είναι για μένα το έτος της γκαντεμιάς. Τι μου έλεγε το ωροσκόπιό μου ότι φέτος θα είναι σούπερ ερωτική χρονιά με ενδιαφέρουσες εξελίξεις στα επαγγελματικά? Μούφα κυρίες και κύριοι! Μετά την πλημμύρα της περασμένης βδομάδας έσκασε και η χτεσινή αναποδιά για να’ χω να πορεύομαι. Να μη βαριέμαι βρε αδερφέ!

Τι κι αν η μέρα ξεκίνησε χαρούμενα λόγω γενεθλίων? Το σύμπαν άλλα μου μαγείρευε. Τι κι αν μου κάνανε σουρπρίζ οι συνάδελφοι στο γραφείο με τούρτες και το κλασικό τραγουδάκι? Λετε να φταιει που δεν πρόλαβα να κάνω ευχή όταν έσβηνα τα κεράκια?

Σημ. Στη μία τούρτα εν τω μεταξύ είχαν βάλει τους αριθμούς 2 και 5 και στην άλλη ένα 9 μόνο του. Ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια να βάλουν το 2 και το 9 μαζί για να με παρουσιάσουν γριά αλλά το γλίτωσα!

Κατά το μεσημεράκι λοιπόν αρχίζει το τελευταίας τεχνολογίας υπερσύγχρονο κινητό μου να κάνει κάτι νούμερα. Η οθόνη γινότανε λευκή όποτε ήθελε μέχρι που στο τέλος άσπρισε για τα καλά και παρότι το κινητό λειτουργούσε κανονικά, εγώ δεν έβλεπα το μενού για να το χρησιμοποιήσω! Μιλάμε για την αποθέωση, να μην μπορώ να διαβάσω μηνύματα, να μην μπορώ να πάρω τηλέφωνα που δεν ήξερα απέξω και φυσικά απάνταγα στις κλήσεις χωρίς να βλέπω ποιος καλεί!


Μετά από επίσκεψη σε 3 καταστήματα κινητής τηλεφωνίας έκανα μια εκτύπωση του τηλεφωνικού μου καταλόγου που είχα περασμένο στη συσκευή, έβαλα τη σιμ μου σε ένα παλιό δανεικό τηλέφωνο και άφησα το κινητό μου για αλλαγή οθόνης και κόστος 60 έουρος. Μέχρι την Παρασκευή που θα το πάρω πίσω, θα αισθάνομαι λίγο κουλά αλλά θα το ξεπεράσω. Τα χτεσινοβραδινά κρασάκια ομολογώ ότι με βοήθησαν αρκετά!

Στην υγειά μου, και του χρόνου χωρίς αναποδιές!!

Περάστε να σας τρατάρω!

Σήμερα το γραφείο κερνάει γλυκάκι γιατί η Κοτοσαλάτα κλείνει τα 25!


Το πρώτο δώρο για σήμερα ήταν ένα τραγουδάκι που μου έστειλε ένας συνάδελφος χωρίς να ξέρει την περιπέτεια μου της περασμένης εβδομάδας (βλέπε προηγούμενο post) και μου ξύπνησε μνήμες!

Κατεβάστε To Sifoni από εδώ.

Από Τρίτη βροχές...

... είπανε στις ειδήσεις. Την περασμένη Τρίτη το πρωί ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής από τις διακοπές. Βροχή πουθενά, ο ουρανός καθαρός, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν... Το μεσημεράκι φτάνω σπιτάκι μου. Μπαίνω με τις βαλίτσες στο χωλ και με το που στρίβω για τα υπόλοιπα δωμάτια κοκαλώνω. Βρέχει. Όχι έξω. Μέσα. Στο μπάνιο μου. Από όλο σχεδόν το ταβάνι στάζουν νερά τα οποία έχουν κυλήσει μέχρι την κουζίνα. ΠΑΝΙΚΟΣ. Με κινήσεις αίλουρου (λέμε τώρα...) σαλτάρω στην κρεβατοκάμαρα, από κει στο μπαλκόνι, αρπάζοντας το σετ κουβάς-σφουγγαρίστρα και από κει στην κουζίνα (ευτυχώς όλα επικοινωνούν μεταξύ τους). Αφού έχω μαζέψει τα νερά από το πάτωμα όπως όπως (γιατί το ταβάνι συνεχίζει φυσικά να στάζει ρυθμικά) στήνω τη σκάλα και ανοίγω το πατάρι. Λιμνοθάλασσα! Φαντάζομαι ότι έχει τρυπήσει ο θερμοσίφουνας, εξ ου και η πλημμύρα. Ξεκινάω προς ανεύρεση υδραυλικού δεδομένου ότι δεν γνωρίζω κανέναν αξιόπιστο (ένας που μου άλλαξε το καζανάκι ήταν μεγάλη λέρα), δεν θυμάμαι να υπάρχει υδραυλικός στη γειτονιά και τα μαγαζιά είναι κλειστά λόγω της ημέρας!! Έχω πλέον και επίσημα επιβεβαίωση οτι δεν υπάρχει θεός. Παίρνω σβάρνα τους γειτόνους που ξέρω στην πολυκατοικία, τζίφος. Κατεβαίνω στο ψιλικατζίδικο Νο1, τζίφος. Μπαίνω στο καθαριστήριο, μου δίνουν ένα τηλέφωνο, δεν απαντά. Μου λενε μένει ένας στην πολυκατοικία απέναντι, χτυπάω το κουδούνι, τίποτα. Πάω στο ψιλικατζίδικο Νο 2, δεν έχουν τηλέφωνο αλλά απέναντι έχει μαγαζί ένας υδραυλικός. Είναι χωρίς ταμπέλα (μόνη μου δηλαδή δεν θα το έβλεπα) και φυσικά κλειστό. Έχει όμως ένα νούμερο τηλεφώνου στην πόρτα. Τηλεφωνώ. Καλεί. Απαντά. ΝΑΙ!!! Εντοπίζω επιτέλους υδραυλικό, ευγενέστατο και υπόσχεται να έρθει το απόγευμα να δει τη βλάβη και από αύριο που θα ανοίξουν τα μαγαζιά να τη φτιάξει. ΝΑΙ!!!
Ειδοποιώ τη σπιτονοικοκυρά που ευτυχώς είναι πολύ συνεργάσιμη και μπαίνει και αυτή σε mode ανεύρεσης δεύτερου υδραυλικού για καβάντζα. Εν τω μεταξύ βέβαια τα νερά συνεχίζουν να τρέχουν και εγώ σα τη ζουρλή να απλώνω παντού πετσέτες και σφουγγαρόπανα τα οποία πρέπει να στύβω ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τόσα νερά, κλατς κλατς κλατς να στάζουν όμως, κάποια στιγμή σου έρχεται και ένα κατούρημα. Τι να κάμω και εγώ η έρμη, παίρνω η κακομοίρα την ομπρέλα και μπαίνω στο βροχερό μου μπάνιο. Τώρα θα μου πεις ανοιχτή ομπρέλα μες το σπίτι, φέρνει γρουσουζιά!!! Α, καλό, ε!!!
Κι όμως αγαπητοί μου αναγνώσται, υπάρχουν χειρότερα να προστεθούν σε αυτό το υπέροχο δράμα. Θα ακολουθήσουν οσονούπω.

Κατά τις 6 σκαει μύτη ο καλός ο υδραυλικός και διαπιστώνει ότι δεν έχει πρόβλημα ο θερμοσίφουνας. Στάζουν νερά από το ταβάνι του παταρίου προφανώς από χαλασμένη σωλήνα του αποπάνω διαμερίσματος. Έ ρε γλέντια!!!! Ανεβαίνω πάνω και χτυπάω το κουδούνι.
- Ποιος είναι? (γυναικεία φωνή)
- Η κοπέλα από το κάτω διαμέρισμα είμαι.
- Ποιος είναι?
- Από κάτω μένω, μου ανοίγετε?
- Ποιος?
- Η κοτοσαλάτα είμαι. Μένω στο από κάτω διαμέρισμα!
Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω το έξης θέαμα. Κυρία τουλάχιστον 50, τα μισά μαλλιά σε καοτυλιγμένα ρόλει, μακό νυχτικό πάνω από το γόνατο, ρόμπα με λουλουδάκια μισάνοιχτη μέχρι το γόνατο, τρεις σειρές χρωματιστό κολιέ στο λαιμό, καλτσάκια μέχρι τον αστράγαλο και γοβάκια αγορασμένα τουλάχιστον πριν 10 χρόνια. (θα αναρωτιέστε που θυμάμαι τόσες λεπτομέρειες τέτοιες ώρες αλλά θα καταλάβετε αργότερα). Δε δίνω σημασία εκείνη τη στιγμή και της εξηγώ το πρόβλημα. Την πείθω μετά από κανα πεντάλεπτο να κατέβει 2 λεπτά να της δείξει τη διαρροή ο υδραυλικός. Εντάξει μου λεει, σε πέντε λεπτά να ρίξω κάτι πάνω μου. Ωραία, της λεω, ευχαριστώ.
Μετά από λίγο μου χτυπάει και εμφανίζεται ακριβώς όπως την πρωτοείδα. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι. Μέχρι να πειστεί να ανέβει στη σκάλα να δει η ίδια τη διαρροή μας έβγαλε την πίστη. Αφού την είδε με τα πολλά, άρχισε να κάνει μόνη της διάγνωση του προβλήματος, βγάζοντας τον υδραυλικό άχρηστο. Ο άνθρωπος της ζήτησε να ανέβει να δει το μπάνιο της και το διαπραγματευόταν κανα δεκάλεπτο. Εγώ να έχω φρικάρει αλλά να κρατιέμαι. Τελικά αφού έφερε τον υδραυλικό στα όρια του, δέχτηκε να ανέβει στο διαμέρισμα της. Τότε όμως ήταν που δεν ήθελε ο υδραυλικός να μπλέξει και σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας. Ούτε να τον πληρώσω δεν πρόλαβα!
Ευτυχώς η αποπάνω υποσχέθηκε να φωνάξει δικό της υδραυλικό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα (μέγα λάθος αλλά αναπόφευκτο) και έφυγε. 2 υδραυλικούς και 1 διαχειριστή μετά, μιάμιση μέρα αναμονής και ένα πρωινό διαπραγματεύσεων της αποπάνω με τον άμοιρο υδραυλικό, ξεκίνησαν επιτέλους οι εργασίες. Το ταβάνι στέγνωσε χτες το βράδυ και επιτέλους κοιμήθηκα για πρώτη φορά από όταν ήρθα μετά την άδειά μου (η οποία αναγκαστικά παρατάθηκε δύο μέρες).

Τις τρεις αυτές καταραμένες μέρες εκτός από το μαρτύριο της σταγόνας έπρεπε να υποστώ και την ημίτρελη του αποπάνω διαμερίσματος. Η γυναίκα χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης χωρίς καμία υπερβολή. Πρέπει να σημειωθεί ότι η εμφάνιση της δεν άλλαξε στο παραμικρό αυτές τις μέρες αν εξαιρέσουμε την προσθήκη ενός γαλάζιου φακιολιού την Τρίτη ημέρα. Ρούχα, κολιέ, μαλλί όλα ίδια και απαράλλαχτα. Η ένταση της φωνής της σε συνδυασμό με μια μόνιμη υστερία στον τόνο σπάει τζάμια (να φανταστείτε ότι την ακούω κανονικά όταν μιλάει στο τηλέφωνο). Από την ίδια έμαθα ότι είναι ανύπαντρη (αναρωτιέμαι γιατί!!), είναι άνθρωπος της εκκλησίας (θα το αναλύσω πιο κάτω αυτό το πόιντ), η μοίρα τη βασανίζει αλύπητα (πέθανε πριν κανα χρόνο ο πατέρας της και τώρα γιατροπορεύει την τρελή μάνα της που μένει 3 ορόφους πιο κάτω) και το παρόν πρόβλημα με τα υδραυλικά της είναι σημάδι ότι την καταράστηκε η προηγούμενη ιδιοκτήτρια του σπιτιού σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το συμβόλαιο έγινε Τρίτη και 13!!!

Επίσης υποστηρίζει ότι είναι πολύ καθαρή και δε σταμάτησε να πρήζει τους μαστόρους μην της λερώσουν το σπίτι. Μπήκα στο σπίτι της να τη βοηθήσω να αδειάσει μερικά πράγματα για να δουλέψουν οι μάστορες. Το τι αντίκρισα δεν περιγράφεται! Στους τοίχους παντού ακόμα και στην κουζίνα υπάρχουν εκκλησιαστικά κάδρα, η σκόνη δε, σε τραπεζάκια, πάγκους κουζίνας κλπ φτάνει τα 5 εκατοστά και όλες οι επιφάνειες είναι καλυμμένες με λογαριασμούς, διαφημιστικά, εκκλησιαστικά χαρτιά, 1 καινή διαθήκη, κουτιά από γλυκά (τα μισά άδεια) μισοάδεια και άδεια μπουκαλάκια από αγιασμούς, αντίστοιχα μπουκάλια οινοπνεύματος και βενζίνης και ένα καντηλάκι αναμμένο. Στο πάτωμα της κουζίνας υπάρχουν γύρω γύρω σακούλες σούπερ μάρκετ με ψώνια και διάφορα καθαριστικά ενώ στο τραπέζι της κουζίνας υπάρχουν καλλυντικά σκονισμένα και μια μικρή επιφάνεια την οποία η τρελή καθάριζε κάθε 3 λεπτά με οινόπνευμα! Ξέχασα να προσθέσω ότι η λεγάμενη έχει ένα χαρακτηριστικό τικ (κάνει ένα απότομο ήχο με τα ρουθούνια της)! Επίσης μιλάει ακατάπαυστα, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια με αποτέλεσμα οι κακόμοιροι οι μάστορες να μην μπορούν να δουλέψουν αφού είχε γνώμη για όλα και την έλεγε. Ανέβηκα και γω για κανα δίωρο να τη βοηθήσω να αδειάσει το χώρο και κόντεψα να λαλήσω. Σε κάποια φάση κατεβάσαμε κάτι σακούλες με σκουπίδια μαζί και επειδή έπιασα το χερούλι του κάδου με πήγε με το ζόρι στο διαμέρισμα της μάνας της να πλύνω τα χέρια μου μην πάθω σαλμονέλα! Η λίστα με τις παραξενιές (για να είμαι ευγενική) δεν τελειώνει εννοείται εδώ αλλά δεν έχω κουράγιο να γράψω άλλα. Ουφ, τα πα και εκτονώθηκα!