Άσε κοριτσάκι τα βιβλία

Όταν ήμουν μικρή είχα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.
Η πρώτη που θυμάμαι ήταν το μπαλέτο όταν ήμουν 4-5 ετών. Ξέρετε αυτό με τα ροζ κορμάκια, τις ροζ πούεντ και τα ροζ καλσον. Αυτό που θυμάμαι είναι να φοράω το κορμάκι, το καλσον και τις πουεντ. Μόνο. Να χορεύω δεν θυμάμαι. Κάπου διάβασα ότι το ανθρώπινο μυαλό έχει μια τάση να απωθεί τις δυσάρεστες μνήμες. (η όλη ιστορία πρέπει να κράτησε ελάχιστους μήνες – πρέπει να το τσεκάρω με τη μάδερ).


Το άλλο που θυμάμαι ήταν το λύκειο ελληνίδων (αθλία ονομασία κατά τη γνώμη μου). Εκεί έμαθα διάφορους παραδοσιακούς χορούς. Τον εξής έναν. Καλαματιανό. Που τον ήξερα και πριν πάω εκεί λόγω καταγωγής (ο ρυθμός είναι χαραγμένος στο DNA μας). Για το λόγο αυτό από μικρή ήμουν η ατραξιόν σε γάμους, βαφτίσεις και λοιπάς κοινωνικές εκδηλώσεις. Τα μαθήματα αυτά φυσικά δεν κράτησαν ούτε ένα χρόνο, βαρέθηκα και σταμάτησα. Και δεν έγινα ποτέ μια μικρή καραγκούνα.
Επόμενη στάση κολυμβητήριο (ναι λοιπόν έχει και η Καλαμάτα κολυμβητήριο και δε θέλω σχόλια!). Βεβαίως μπάνιο ήξερα αλλά είπε ο καλός μου ο μπαμπάς να το εξελίξω το ταλέντο μου και να γίνω ένα μικρό δελφίνι. Και περνάω από τη μικρή πισίνα με συνοπτικές διαδικασίες στη μεγάλη. Ξέρετε αυτή με τους βατήρες. Και να είναι και μια δασκάλα εκεί να μας σπρώχνει έναν έναν από το βατήρα, μπλούμ στο νεράκι. Καρδιακιά πήγε να γίνει η μάνα μου, σου λεει καλά βουτάει το παιδί αλλά θα ξαναβγεί στην επιφάνεια? Άσε που όλο το καλοκαίρι η δασκάλα δεν έβαλε στο νερό ούτε το δαχτυλάκι της. Απέξω καθότανε και έσκουζε οδηγίες. Τα πήρα και εγώ και την έκανα. Άμα δε μπαίνει αυτή, δε μπαίνω ούτε εγώ.


Και αφού έληξε άδοξα και αυτή η δραστηριότητα, άφησα τους χορούς και τα πανηγύρια και πέρασα στα πιο σοβαρά.
Πήγα Αγγλικά. Και τα τέλειωσα (κανονικά με τα προφίσιενσι και όλα). Ήταν και το μόνο μάθημα που ολοκλήρωσα και λάτρεψα κιόλας.
Πήγα και Γερμανικά. Στα 5 χρόνια παρά (τονίζω το παρά) τα έκοψα. Κάτι η προφορά, κάτι η γραμματική που νορμάλ δεν τη λες, η γερμανική μας άφησε χρόνους. Που δουλεύω τώρα σε γερμανική εταιρία είναι νομίζω διαβολική σύμπτωση.
Πήγα και πιάνο. 3 χρόνια σχεδόν (προσοχή στο σχεδόν). Δε συνέχισα λόγω έλλειψης χρόνου μελέτης αλλιώς σήμερα θα ήμουν ένας νέος Σγούρος (λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).


Η πιο πρόσφατη απόπειρα καλλιτεχνικών αναζητήσεων με οδήγησε στη λέσχη φωτογραφίας του πανεπιστημίου (βλέπε παπει) η οποία στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία καθότι η λειτουργία της τερματίστηκε άδοξα από το ίδιο το πανεπιστήμιο (no money, no honey).
Ακόμα δεν έχω βρει το επόμενο πρότζεκτ προς ενασχόληση. Άκουω ιδέες. Οποιαδήποτε δραστηριότητα που προϋποθέτει καλή φυσική κατάσταση απορρίπτεται πάραυτα.


fotos by artfulblogger's photos, celikins' photostream and wenkai on flickr