Από χτες το απόγευμα το γραφείο ζει στο ρυθμό του Deal. Γιου νοου, αυτό με το Φερεντίνο και τις βαλίτσες. Εμείς όμως παίζουμε την αμερικάνικη βερσιόν με το 1 εκατομμύριο ντάλαρς.
Σήμερα η συνάδελφος που κάθεται τρία γραφεία πιο πέρα κέρδισε μισό εκατομμύριο. Η χαρά της είναι απερίγραπτη! Μέσα στον ενθουσιασμό της μας υποσχέθηκε ότι θα μας κεράσει όλους τώρα που είναι πλούσια. Εγώ πάντως της το έλεγα να κρατήσει τη βαλίτσα της. Είχε μέσα το εκατομαμμύριο!!!
Όσοι το θέλετε στο pc σας κατεβάστε το από εδώ
Άντε βρε και καλά κέρδη!!!
Thursday, November 30, 2006
Monday, November 27, 2006
Ήντα που κάμνεις κόρη???
Μετά από σχετικό Post του αγαπητού Gelial, παραθέτω αποσπάσματα e-mail, SMS και λοιπών εκφράσεων της φιλενάδος μου της κυπραίας. Εκτός από την τοπική διάλεκτο έχει ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης που μου φτιάχνει τρελά τη διάθεση!
Την πρώτη φορά που θα πήγαινα στο εξωτικό Qatar για δουλειά.
- Καλημέρα μωρό τι να πω όντως σαν όρθιο τσουτσούνι (αν μελετήσετε στο χάρτη το σχήμα της χώρας..!) είναι μα που θα σε πάρουν ρε χαζοβιόλα μου....κανένα αραπάκι μην βρεις και μας φέρεις γιατί θα σε σκοτώσω.....
Για 2 βδομάδες;;;;Δεν μιλάς σοβαρά αρκετές μέρες είναι. Τα έξοδα από την εταιρεία είναι? Θα είναι και κανείς άλλος μαζί σου? Πω πω τι απόφαση και αύτη......Τώρα που είδα την χώρα κατατρομάκτικα.
- Πιστεύω θα σου αρέσει ως δουλεία αλλά ο τόπος όχι από ότι είδα στο internet πολλή μαυρίλα ρε γαμώτο με τις μαντίλες τους.
Γενικά
- Μα πως και θα κατέβεις χαζοβιόλα μου καταστήματα σήμερα τι ώρα σχολάνεις; Προλάμβαίνεις; Εγώ ρε μωρό άσε πέρασα ένα άσχημο Σαββατοκύριακο, είμαι άρρωστη πονώ τον λαιμό μου.
- Τι έγινε αρχίσανε εκεί τα ξεπουλήματα?
- Ρε μωρό από την προηγούμενη φορά που συζητούσαμε αυτό με τα σπίτια, σκέφτηκα να σε ρωτήσω - δεν σου συμφέρει ρε μωρό να αγοράσεις ένα διαμέρισμα και να δίνεις σε χρέος - αυτά που δίνεις για ενοίκιο; Είναι κρίμα πάντως τα λεφτά να πηγαίνουν του κώλου; Τι λες;
- Καλημερούδια μωρό, τι κάνεις; Ξεχάστηκα εντελώς να σε ρωτήσω για τον καιρό εκεί. Για πες μου τι κατάσταση επικρατεί κάνει κρύο; Τι πρέπει να κουβαλήσω; Έχουν αρχίσει να σας ανοίγουν τις θερμάνσεις;
SMS (όταν ήρθε πρόσφατα Αθήνα για λίγες μέρες)
- Μωρό θα βρεθούμε μετά γιατί τώρα θα πάω στον ξάδερφο μου να του πάρω τα φαγητά του.
Φυσικά με φωνάζει κόρη, μωρούι, πουλούι και συνεχώς απειλεί ότι θα μου τραβήξει τις βουκούες μου. (δηλαδή τα μαγουλάκια μου!)
Και η all time classic ΑΤΑΚΑ
- Που ποδά ή που ποτσί? (από δω ή από κει?)
Φιλούθκια χαζοβιόλα μου!!!!
Την πρώτη φορά που θα πήγαινα στο εξωτικό Qatar για δουλειά.
- Καλημέρα μωρό τι να πω όντως σαν όρθιο τσουτσούνι (αν μελετήσετε στο χάρτη το σχήμα της χώρας..!) είναι μα που θα σε πάρουν ρε χαζοβιόλα μου....κανένα αραπάκι μην βρεις και μας φέρεις γιατί θα σε σκοτώσω.....
Για 2 βδομάδες;;;;Δεν μιλάς σοβαρά αρκετές μέρες είναι. Τα έξοδα από την εταιρεία είναι? Θα είναι και κανείς άλλος μαζί σου? Πω πω τι απόφαση και αύτη......Τώρα που είδα την χώρα κατατρομάκτικα.
- Πιστεύω θα σου αρέσει ως δουλεία αλλά ο τόπος όχι από ότι είδα στο internet πολλή μαυρίλα ρε γαμώτο με τις μαντίλες τους.
Γενικά
- Μα πως και θα κατέβεις χαζοβιόλα μου καταστήματα σήμερα τι ώρα σχολάνεις; Προλάμβαίνεις; Εγώ ρε μωρό άσε πέρασα ένα άσχημο Σαββατοκύριακο, είμαι άρρωστη πονώ τον λαιμό μου.
- Τι έγινε αρχίσανε εκεί τα ξεπουλήματα?
- Ρε μωρό από την προηγούμενη φορά που συζητούσαμε αυτό με τα σπίτια, σκέφτηκα να σε ρωτήσω - δεν σου συμφέρει ρε μωρό να αγοράσεις ένα διαμέρισμα και να δίνεις σε χρέος - αυτά που δίνεις για ενοίκιο; Είναι κρίμα πάντως τα λεφτά να πηγαίνουν του κώλου; Τι λες;
- Καλημερούδια μωρό, τι κάνεις; Ξεχάστηκα εντελώς να σε ρωτήσω για τον καιρό εκεί. Για πες μου τι κατάσταση επικρατεί κάνει κρύο; Τι πρέπει να κουβαλήσω; Έχουν αρχίσει να σας ανοίγουν τις θερμάνσεις;
SMS (όταν ήρθε πρόσφατα Αθήνα για λίγες μέρες)
- Μωρό θα βρεθούμε μετά γιατί τώρα θα πάω στον ξάδερφο μου να του πάρω τα φαγητά του.
Φυσικά με φωνάζει κόρη, μωρούι, πουλούι και συνεχώς απειλεί ότι θα μου τραβήξει τις βουκούες μου. (δηλαδή τα μαγουλάκια μου!)
Και η all time classic ΑΤΑΚΑ
- Που ποδά ή που ποτσί? (από δω ή από κει?)
Φιλούθκια χαζοβιόλα μου!!!!
Did I miss 60B?
Από τις ταινίες που δε θα ξεχάσω...(και δεν το περίμενα!)
Άραγε μπορείς να ξυπνήσεις μια μέρα και να γίνεις μια Κλερ?
Elizabethtown του Cameron Crowe.
Άραγε μπορείς να ξυπνήσεις μια μέρα και να γίνεις μια Κλερ?
Elizabethtown του Cameron Crowe.
Friday, November 24, 2006
Wednesday, November 22, 2006
Από που πάνε στο γάμο?
Το Σάββατο είχαμε γάμο. Παντρεύτηκε η συνάδελφος που κάθεται 2 γραφεία παραδίπλα μου. Επειδή όμως δεν ξέραμε που πέφτει η εκκλησία, συντάχθηκαν οι παρακάτω εύχρηστες οδηγίες...
Tuesday, November 21, 2006
Monday, November 20, 2006
Φτιάξε την καρικατούρα σου!
Οι συνάδελφοί μου με ζωγράφισαν έτσι με τη βοήθεια του www.magixl.com. Υποτίθεται ότι είναι καρικατούρα αλλά στην περίπτωσή μου είναι η βελτιωμένη βερσιόν (μόνο τα μαλλιά πετύχανε!).
Λεω να το κρατήσω για φωτό στο προφίλ μου.
Τι λέτε?
Thursday, November 16, 2006
Οι φυλές των λεωφορείων
Ο νυσταγμένος. Κάθεται δίπλα σου συνήθως όταν εσύ είσαι από τη μέσα πλευρά και πάντα πρέπει να κατέβεις πριν από αυτόν. Οι κινήσεις του είναι στάνταρ. Τα βλέφαρα αρχίζουν να κλείνουν αργά αλλά σταθερά, το κεφάλι γέρνει προς τα μπροστά και κατά προτίμηση προς τη μεριά σου και με φορά προς το πάτωμα (βλέπε "Ο Mr Bean στην εκκλησία") απειλώντας να εισέλθει στον εναέριο χώρο σου.
Την κρίσιμη στιγμή ξυπνάει για ένα δευτερόλεπτο και στη συνέχεια βυθίζεται πάλι σε ύπνο βαθύ ακολουθώντας τα γνωστά βήματα. Και δώστου πάλι.
Tip: Το θέμα είναι να τον πετύχεις εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που έχει επαφή με τον κόσμο (λέμε τώρα...) και να προλάβεις να σηκωθείς.
Ο περίεργος. Κάθεται δίπλα σου και προσπαθεί να διαβάσει το βιβλίο/ εφημερίδα/ μήνυμα στο κινητό σου.
Tip: Την κατάλληλη στιγμή πρέπει να το αιφνιδιάσεις, γυρίζοντας απότομα το κεφάλι και να του κόψεις το βήχα. (Προσοχή, σε περίπτωση λάθους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς εσύ περίεργος!)
Ο άπλυτος. Δεν χρειάζονται συστάσεις. Η χαρακτηριστική ευωδιά της κρεμμυδίλας αναδύεται ανενόχλητη.
Tip1: Αν μπορείς αλλάζεις θέση
Tip2: Τυλίγεις το κασκόλ σου αλά ταλιμπάν και καλύπτεις την εκτεθειμένη περιοχή της μύτης.
Ο άνετος. Κάθεται δίπλα σου όσο πιο αναπαυτικά μπορεί. Ανοίγει τα πόδια σε ορθή γωνία (μόνο για άντρες, βλέπεις είναι τόσο λάρτζ που δε βολεύονται αλλιώς!) απλώνει τη εφημερίδα λες και διαβάζει και από τις δύο σελίδες ταυτόχρονα και γενικά την έχει δει σαλόνι. Αν μπορούσε θα έφερνε μαζί το τζόνι και τα ξηρά καρπά.
Tip: Δεν έχω. Κάθε συμβουλή δεκτή!
Παρακαλώ συμπληρώστε ελεύθερα.
Την κρίσιμη στιγμή ξυπνάει για ένα δευτερόλεπτο και στη συνέχεια βυθίζεται πάλι σε ύπνο βαθύ ακολουθώντας τα γνωστά βήματα. Και δώστου πάλι.
Tip: Το θέμα είναι να τον πετύχεις εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που έχει επαφή με τον κόσμο (λέμε τώρα...) και να προλάβεις να σηκωθείς.
Ο περίεργος. Κάθεται δίπλα σου και προσπαθεί να διαβάσει το βιβλίο/ εφημερίδα/ μήνυμα στο κινητό σου.
Tip: Την κατάλληλη στιγμή πρέπει να το αιφνιδιάσεις, γυρίζοντας απότομα το κεφάλι και να του κόψεις το βήχα. (Προσοχή, σε περίπτωση λάθους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς εσύ περίεργος!)
Ο άπλυτος. Δεν χρειάζονται συστάσεις. Η χαρακτηριστική ευωδιά της κρεμμυδίλας αναδύεται ανενόχλητη.
Tip1: Αν μπορείς αλλάζεις θέση
Tip2: Τυλίγεις το κασκόλ σου αλά ταλιμπάν και καλύπτεις την εκτεθειμένη περιοχή της μύτης.
Ο άνετος. Κάθεται δίπλα σου όσο πιο αναπαυτικά μπορεί. Ανοίγει τα πόδια σε ορθή γωνία (μόνο για άντρες, βλέπεις είναι τόσο λάρτζ που δε βολεύονται αλλιώς!) απλώνει τη εφημερίδα λες και διαβάζει και από τις δύο σελίδες ταυτόχρονα και γενικά την έχει δει σαλόνι. Αν μπορούσε θα έφερνε μαζί το τζόνι και τα ξηρά καρπά.
Tip: Δεν έχω. Κάθε συμβουλή δεκτή!
Παρακαλώ συμπληρώστε ελεύθερα.
Tuesday, November 14, 2006
Monday, November 13, 2006
Soundtrack
Απόψε ήρθα για να πιω
Το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα στου Ψυρρή για κρασάκι και μουσικούλα αλλά σε ένα μαγαζί που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζει με διαφορά. Εκτός του ότι ο χώρος είναι αρκετά προσεγμένος και το φαγητό πολύ νόστιμο (και σε νορμάλ τιμές) έχει ένα ακόμη ατού. Την Εμμανουέλλα που έχει εξαιρετική φωνή και μαζί με τους συναδέλφους της παρουσιάζουν ένα πραγματικά υπέροχο πρόγραμμα με πολύ πολύ κέφι. Εγώ προσωπικά (και όλο το μαγαζί αν κρίνω από τις αντιδράσεις) πέρασα φανταστικά και σίγουρα θα ξαναπάω σύντομα.
Α, και μην πάτε χωρίς να έχετε κλείσει τραπέζι, δεν πρόκειται να βρείτε!
Info: Έναστρον - Μίκωνος 4 & Καραϊσκάκη, Πλ. Ψυρρή, 2103212755, 2103216796
Α, και μην πάτε χωρίς να έχετε κλείσει τραπέζι, δεν πρόκειται να βρείτε!
Info: Έναστρον - Μίκωνος 4 & Καραϊσκάκη, Πλ. Ψυρρή, 2103212755, 2103216796
Friday, November 10, 2006
Tuesday, November 07, 2006
The Bell Jar
Διάβασα πρόσφατα το μυθιστόρημα της Sylvia Plath, “The Bell Jar”, το μοναδικό πεζό που έγραψε η ποιήτρια και δημοσιεύτηκε αρχικά με ψευδώνυμο το 1963. Μετά την αυτοκτονία της Plath το Φεβρουάριο του ίδιου έτους το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε κανονικά με το πραγματικό της όνομα. Το “The Bell Jar” (ελλ. Τίτλος «Ο Γυάλινος Κώδων», ατυχής κατά τη γνώμη μου) αποτελεί στην ουσία ένα αυτοβιογραφικό έργο που περιγράφει με ιδιαίτερη λεπτομέρεια τη στάση της Plath απέναντι σ’αυτό που σήμερα ονομάζουμε κατάθλιψη καταλήγοντας στην περιγραφής της πρώτης απόπειρας αυτοκτονίας της.
Προσωπικά το βρήκα καταπληκτικό και προτείνω να το διαβάσετε από το πρωτότυπο. Έχω την εντύπωση ότι οποιαδήποτε μετάφραση δεν θα είναι ικανή να αποδώσει την αίσθηση αυτού βιβλίου.
Η κινηματογραφική εκδοχή του “The Bell Jar” του 1979 δεν θεωρείται και τόσο επιτυχημένη, παρόλα αυτά αναμένω την ομώνυμη ταινία που έχει ανακοινωθεί ότι θα είναι έτοιμη το 2008.
Για όσους ενδιαφέρονται, πολύ προσεγμένη και ατμοσφαιρική είναι η βιογραφική ταινία του 2003 "Sylvia”.
Thursday, November 02, 2006
Άσε κοριτσάκι τα βιβλία
Όταν ήμουν μικρή είχα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες.
Η πρώτη που θυμάμαι ήταν το μπαλέτο όταν ήμουν 4-5 ετών. Ξέρετε αυτό με τα ροζ κορμάκια, τις ροζ πούεντ και τα ροζ καλσον. Αυτό που θυμάμαι είναι να φοράω το κορμάκι, το καλσον και τις πουεντ. Μόνο. Να χορεύω δεν θυμάμαι. Κάπου διάβασα ότι το ανθρώπινο μυαλό έχει μια τάση να απωθεί τις δυσάρεστες μνήμες. (η όλη ιστορία πρέπει να κράτησε ελάχιστους μήνες – πρέπει να το τσεκάρω με τη μάδερ).
Το άλλο που θυμάμαι ήταν το λύκειο ελληνίδων (αθλία ονομασία κατά τη γνώμη μου). Εκεί έμαθα διάφορους παραδοσιακούς χορούς. Τον εξής έναν. Καλαματιανό. Που τον ήξερα και πριν πάω εκεί λόγω καταγωγής (ο ρυθμός είναι χαραγμένος στο DNA μας). Για το λόγο αυτό από μικρή ήμουν η ατραξιόν σε γάμους, βαφτίσεις και λοιπάς κοινωνικές εκδηλώσεις. Τα μαθήματα αυτά φυσικά δεν κράτησαν ούτε ένα χρόνο, βαρέθηκα και σταμάτησα. Και δεν έγινα ποτέ μια μικρή καραγκούνα.
Επόμενη στάση κολυμβητήριο (ναι λοιπόν έχει και η Καλαμάτα κολυμβητήριο και δε θέλω σχόλια!). Βεβαίως μπάνιο ήξερα αλλά είπε ο καλός μου ο μπαμπάς να το εξελίξω το ταλέντο μου και να γίνω ένα μικρό δελφίνι. Και περνάω από τη μικρή πισίνα με συνοπτικές διαδικασίες στη μεγάλη. Ξέρετε αυτή με τους βατήρες. Και να είναι και μια δασκάλα εκεί να μας σπρώχνει έναν έναν από το βατήρα, μπλούμ στο νεράκι. Καρδιακιά πήγε να γίνει η μάνα μου, σου λεει καλά βουτάει το παιδί αλλά θα ξαναβγεί στην επιφάνεια? Άσε που όλο το καλοκαίρι η δασκάλα δεν έβαλε στο νερό ούτε το δαχτυλάκι της. Απέξω καθότανε και έσκουζε οδηγίες. Τα πήρα και εγώ και την έκανα. Άμα δε μπαίνει αυτή, δε μπαίνω ούτε εγώ.
Και αφού έληξε άδοξα και αυτή η δραστηριότητα, άφησα τους χορούς και τα πανηγύρια και πέρασα στα πιο σοβαρά.
Πήγα Αγγλικά. Και τα τέλειωσα (κανονικά με τα προφίσιενσι και όλα). Ήταν και το μόνο μάθημα που ολοκλήρωσα και λάτρεψα κιόλας.
Πήγα και Γερμανικά. Στα 5 χρόνια παρά (τονίζω το παρά) τα έκοψα. Κάτι η προφορά, κάτι η γραμματική που νορμάλ δεν τη λες, η γερμανική μας άφησε χρόνους. Που δουλεύω τώρα σε γερμανική εταιρία είναι νομίζω διαβολική σύμπτωση.
Πήγα και πιάνο. 3 χρόνια σχεδόν (προσοχή στο σχεδόν). Δε συνέχισα λόγω έλλειψης χρόνου μελέτης αλλιώς σήμερα θα ήμουν ένας νέος Σγούρος (λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).
Η πιο πρόσφατη απόπειρα καλλιτεχνικών αναζητήσεων με οδήγησε στη λέσχη φωτογραφίας του πανεπιστημίου (βλέπε παπει) η οποία στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία καθότι η λειτουργία της τερματίστηκε άδοξα από το ίδιο το πανεπιστήμιο (no money, no honey).
Ακόμα δεν έχω βρει το επόμενο πρότζεκτ προς ενασχόληση. Άκουω ιδέες. Οποιαδήποτε δραστηριότητα που προϋποθέτει καλή φυσική κατάσταση απορρίπτεται πάραυτα.
fotos by artfulblogger's photos, celikins' photostream and wenkai on flickr
Η πρώτη που θυμάμαι ήταν το μπαλέτο όταν ήμουν 4-5 ετών. Ξέρετε αυτό με τα ροζ κορμάκια, τις ροζ πούεντ και τα ροζ καλσον. Αυτό που θυμάμαι είναι να φοράω το κορμάκι, το καλσον και τις πουεντ. Μόνο. Να χορεύω δεν θυμάμαι. Κάπου διάβασα ότι το ανθρώπινο μυαλό έχει μια τάση να απωθεί τις δυσάρεστες μνήμες. (η όλη ιστορία πρέπει να κράτησε ελάχιστους μήνες – πρέπει να το τσεκάρω με τη μάδερ).
Το άλλο που θυμάμαι ήταν το λύκειο ελληνίδων (αθλία ονομασία κατά τη γνώμη μου). Εκεί έμαθα διάφορους παραδοσιακούς χορούς. Τον εξής έναν. Καλαματιανό. Που τον ήξερα και πριν πάω εκεί λόγω καταγωγής (ο ρυθμός είναι χαραγμένος στο DNA μας). Για το λόγο αυτό από μικρή ήμουν η ατραξιόν σε γάμους, βαφτίσεις και λοιπάς κοινωνικές εκδηλώσεις. Τα μαθήματα αυτά φυσικά δεν κράτησαν ούτε ένα χρόνο, βαρέθηκα και σταμάτησα. Και δεν έγινα ποτέ μια μικρή καραγκούνα.
Επόμενη στάση κολυμβητήριο (ναι λοιπόν έχει και η Καλαμάτα κολυμβητήριο και δε θέλω σχόλια!). Βεβαίως μπάνιο ήξερα αλλά είπε ο καλός μου ο μπαμπάς να το εξελίξω το ταλέντο μου και να γίνω ένα μικρό δελφίνι. Και περνάω από τη μικρή πισίνα με συνοπτικές διαδικασίες στη μεγάλη. Ξέρετε αυτή με τους βατήρες. Και να είναι και μια δασκάλα εκεί να μας σπρώχνει έναν έναν από το βατήρα, μπλούμ στο νεράκι. Καρδιακιά πήγε να γίνει η μάνα μου, σου λεει καλά βουτάει το παιδί αλλά θα ξαναβγεί στην επιφάνεια? Άσε που όλο το καλοκαίρι η δασκάλα δεν έβαλε στο νερό ούτε το δαχτυλάκι της. Απέξω καθότανε και έσκουζε οδηγίες. Τα πήρα και εγώ και την έκανα. Άμα δε μπαίνει αυτή, δε μπαίνω ούτε εγώ.
Και αφού έληξε άδοξα και αυτή η δραστηριότητα, άφησα τους χορούς και τα πανηγύρια και πέρασα στα πιο σοβαρά.
Πήγα Αγγλικά. Και τα τέλειωσα (κανονικά με τα προφίσιενσι και όλα). Ήταν και το μόνο μάθημα που ολοκλήρωσα και λάτρεψα κιόλας.
Πήγα και Γερμανικά. Στα 5 χρόνια παρά (τονίζω το παρά) τα έκοψα. Κάτι η προφορά, κάτι η γραμματική που νορμάλ δεν τη λες, η γερμανική μας άφησε χρόνους. Που δουλεύω τώρα σε γερμανική εταιρία είναι νομίζω διαβολική σύμπτωση.
Πήγα και πιάνο. 3 χρόνια σχεδόν (προσοχή στο σχεδόν). Δε συνέχισα λόγω έλλειψης χρόνου μελέτης αλλιώς σήμερα θα ήμουν ένας νέος Σγούρος (λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).
Η πιο πρόσφατη απόπειρα καλλιτεχνικών αναζητήσεων με οδήγησε στη λέσχη φωτογραφίας του πανεπιστημίου (βλέπε παπει) η οποία στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία καθότι η λειτουργία της τερματίστηκε άδοξα από το ίδιο το πανεπιστήμιο (no money, no honey).
Ακόμα δεν έχω βρει το επόμενο πρότζεκτ προς ενασχόληση. Άκουω ιδέες. Οποιαδήποτε δραστηριότητα που προϋποθέτει καλή φυσική κατάσταση απορρίπτεται πάραυτα.
fotos by artfulblogger's photos, celikins' photostream and wenkai on flickr
Wednesday, November 01, 2006
Αυτός, αυτή και το ντιβιντί
Το ντιβιντάδικό μου ήταν ωραίο, ήταν μεγάλο, είχε όλες (σχεδόν) τις ταινίες, ήταν απέναντι από το σπίτι μου. Μετά ήρθε η καταστροφή. Όχι δεν καήκε το ντιβιντάδικο. Μετακόμισα. 5 δρόμους παρακάτω. Και επειδή δεν είμαι ο γιαννάκης ο περιπατητής, άλλαξα ντιβιντάδικο. Είναι μικρό, δεν έχει όλες τις ταινίες, αυτές που έχει τις έχει βάλει ανάκατα για να κρατάει τους πελάτες σε διαρκή ετοιμότητα και έχει όνομα που παραπέμπει σε τίτλο τσόντας.
Εκτός του ότι βάζει τις ταινίες τουρλού τουρλού αλλάζει και συχνά τη διάταξη των διαχωριστικών με αποτέλεσμα μπαίνοντας να έχεις 50-50 πιθανότητα να πέσεις πάνω στο παλαμάρι του βαρκάρη (μεταφορικλι σπικινγκ).
Άλλο ατού είναι ο ντιβιντάς και γυναίκα του η ντιβιντού. Είναι σαραντάρηδες και ξέρουν για το σινεμά όσα εγώ για τη φόρμουλα 1. Επειδή στην αρχή έψαχνα αλλά δεν έβρισκα και κατέληγα να παίρνω μαλακίες (μη φύγω και με άδεια χέρια από το μαγαζί) είπα η γυναίκα να ρωτήσω. Πάω και εγώ με μια λίστα που είχα φτιάξει με ταινίες και βιβλία που θέλω να πάρω και άρχισα να ρωτάω αν τα έχουν. Πρώτος τίτλος γιοκ, δεύτερος τίτλος γιοκ, τρίτος γιοκ. Απελπίστηκα και εγώ, απελπίστηκε και αυτή. Μου πήρε το χαρτί και άρχισε να διαβάζει τους τίτλους αλλά τζίφος. Το καλύτερο ήταν όταν διάβασε και τον τίτλο ενός βιβλίου για τον Χίτσκοκ και μου είπε με ύφος ότι Χίτσκοκ δεν έχουν καθόλου. Να σημειωθεί ότι βρήκα μόνη μου τουλάχιστον δύο από τις ταινίες της λίστας μου μέσα στο χαμό καθώς και 3-4 ταινίες του Χίτσκοκ.
Σε άλλη φάση δε, πήγα κατευθείαν στο ταμείο και ζήτησα τη Λάμψη (του π^&*% λεω αποκλείεται να μην το έχει), το ψάχνει ο τύπος σε ένα αραχνιασμένο πισι από την εποχή των παγετώνων, το βρίσκει (γιούπι!!!) και μου το δίνει. Πάω κι εγώ στο σπίτι όλο χαρά και παθαίνω σκηνικό του τύπου «η Παπαρήγα η καλή» (βλέπε απαράδεκτοι). Μου είχε δώσει ο τύπος μια τηλεταινία ριμέικ της Λάμψης με τη ρεμπέκα ντε μορνέ που ούτε για πλάκα δεν άντεξα να δω. Όταν την επομένη την επέστρεψα και επεσήμανα το λάθος (θέλω τη λάμψη του Κιούμπρικ helloooo!!) με λεει ο τύπος μόνο αυτή έχω (άμα σ’αρέσει...) και φυσικά την πλήρωσα κανονικά. Όταν κατά τύχη (πώς αλλιώς???) βρήκα τη ορίτζιναλ Λάμψη θαμμένη κάπου βαθιά, δεν το έκανα θέμα γιατί είμαι άλλωστε και μια κυρία!
Τι να κάμω όμως που έχω πέσει στην ανάγκη τους καθότι σινεφίλ και άλλο ντιβιντάδικο δεν παίζει σε λογική απόσταση??
Εκτός του ότι βάζει τις ταινίες τουρλού τουρλού αλλάζει και συχνά τη διάταξη των διαχωριστικών με αποτέλεσμα μπαίνοντας να έχεις 50-50 πιθανότητα να πέσεις πάνω στο παλαμάρι του βαρκάρη (μεταφορικλι σπικινγκ).
Άλλο ατού είναι ο ντιβιντάς και γυναίκα του η ντιβιντού. Είναι σαραντάρηδες και ξέρουν για το σινεμά όσα εγώ για τη φόρμουλα 1. Επειδή στην αρχή έψαχνα αλλά δεν έβρισκα και κατέληγα να παίρνω μαλακίες (μη φύγω και με άδεια χέρια από το μαγαζί) είπα η γυναίκα να ρωτήσω. Πάω και εγώ με μια λίστα που είχα φτιάξει με ταινίες και βιβλία που θέλω να πάρω και άρχισα να ρωτάω αν τα έχουν. Πρώτος τίτλος γιοκ, δεύτερος τίτλος γιοκ, τρίτος γιοκ. Απελπίστηκα και εγώ, απελπίστηκε και αυτή. Μου πήρε το χαρτί και άρχισε να διαβάζει τους τίτλους αλλά τζίφος. Το καλύτερο ήταν όταν διάβασε και τον τίτλο ενός βιβλίου για τον Χίτσκοκ και μου είπε με ύφος ότι Χίτσκοκ δεν έχουν καθόλου. Να σημειωθεί ότι βρήκα μόνη μου τουλάχιστον δύο από τις ταινίες της λίστας μου μέσα στο χαμό καθώς και 3-4 ταινίες του Χίτσκοκ.
Σε άλλη φάση δε, πήγα κατευθείαν στο ταμείο και ζήτησα τη Λάμψη (του π^&*% λεω αποκλείεται να μην το έχει), το ψάχνει ο τύπος σε ένα αραχνιασμένο πισι από την εποχή των παγετώνων, το βρίσκει (γιούπι!!!) και μου το δίνει. Πάω κι εγώ στο σπίτι όλο χαρά και παθαίνω σκηνικό του τύπου «η Παπαρήγα η καλή» (βλέπε απαράδεκτοι). Μου είχε δώσει ο τύπος μια τηλεταινία ριμέικ της Λάμψης με τη ρεμπέκα ντε μορνέ που ούτε για πλάκα δεν άντεξα να δω. Όταν την επομένη την επέστρεψα και επεσήμανα το λάθος (θέλω τη λάμψη του Κιούμπρικ helloooo!!) με λεει ο τύπος μόνο αυτή έχω (άμα σ’αρέσει...) και φυσικά την πλήρωσα κανονικά. Όταν κατά τύχη (πώς αλλιώς???) βρήκα τη ορίτζιναλ Λάμψη θαμμένη κάπου βαθιά, δεν το έκανα θέμα γιατί είμαι άλλωστε και μια κυρία!
Τι να κάμω όμως που έχω πέσει στην ανάγκη τους καθότι σινεφίλ και άλλο ντιβιντάδικο δεν παίζει σε λογική απόσταση??
Subscribe to:
Posts (Atom)
