Σκόρπιες αναμνήσεις από το μαγευτικό Qatar No1

Το αεροδρόμιο στο Qatar ήταν υπό κατασκευή (το μεγαλώνουν εν όψη των Πανασιατικών Αγώνων), δεν υπάρχει φυσούνα ώστε να μπαίνεις κατευθείαν στις αφίξεις, κατεβαίνεις τη σκάλα στο πουθενά, με το ζεστό αέρα (σε συνδυασμό με την υγρασία) να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Η προσωρινή είσοδος είναι σε απόσταση 50 μέτρων από το χώρο προσγείωσης, παρόλα αυτά υπάρχει λεωφορειάκι που μας μαζεύει και μας αφήνει ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Λίγα μέτρα μετά γίνεται ο μεγάλος διαχωρισμός. Όλοι οι ταλαίπωροι πακιστανοί, φιλλιπινέζοι κλπ πάνε προς το χώρο transit και όλοι εμείς οι δυτικοί και οι ματσό καταριανοί προχωράμε να βγάλουμε βίζα. Ο μέσος όρος αναμονής στην ουρά για τη βίζα είναι 30-40 λεπτά. Οι συμπαθείς υπεύθυνοι αεροδρομίου έχουν όμως φροντίσει να μη βαριέσαι όσο περιμένεις. Έχουν πολύ έξυπνα τοποθετήσει διαχωριστικά σε μορφή λαβύρινθου με αποτέλεσμα να κάνεις ένα μίνι σλάλομ μέχρι να φτάσεις στο τέρμα. Από κει κάτι βλοσυροί τύποι σου υποδεικνύουν σε ποιο γκισέ να πας.

Αυτό που δεν αντέχω είναι το μπες βγες από κλειστό χώρο σε εξωτερικό. Ο συνδυασμός ζεστού αέρα, υγρασίας και μυρωδιάς λιμανιού είναι εξοντωτικός, ειδικά για μένα που φοράω γυαλιά και χρειάζομαι υαλοκαθαριστήρες για τον ατμό. Είμαι μάλλον τυχερή που δεν βρέθηκα εκεί το καλοκαίρι που ο υδράργυρος χτυπάει 45αρια και η υγρασία 80-90%.

Από καταλύματα έχω δοκιμάσει τα πάντα. Ευτυχώς τον περισσότερο καιρό έμενα σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο. Έχω όμως μείνει και σε άθλιο διαμέρισμα λόγω έλλειψης δωματίων καθώς και σε συγκρότημα με μεζονέτες (compound 10-15 σπιτιών με ιδιωτική πισίνα κλπ). Το σύστημα αυτό είναι πολύ διαδεδομένο στη Doha, τα συγκροτήματα κατοικιών δίνουν και παίρνουν ενώ οι πολυκατοικίες είναι μετρημένες. Ούτως η άλλως το οικονομικοκοινωνικό χάσμα είναι αρκετά μεγάλο ώστε κάτι τέτοιο δικαιολογείται. Η Doha φιλοδοξεί να γίνει Dubai στη θέση του Dubai με αποτέλεσμα να είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο. Οι ρυθμοί των εργασιών δόμησης πάντως είναι τρομεροί παρά τη γενικότερη τάση των ντόπιων (άμα μπορείς να αφήσεις μια δουλειά για αύριο, κάντη μεθαύριο, δεν τρέχει και τίποτα). Ξεκίνησα πέρσι τέτοια εποχή περίπου να κατεβαίνω Doha (συνολικά 6 φορές) και σε διάστημα 3 μηνών η πόλη άλλαζε συνεχώς όψη.