Έλεος πια!!!!

Πρώτα από όλα θέλω να γκρινιάξω για τη ζέστη. Μιλάμε δεν την παλεύω άλλο! Θα λιώσω! Το σαβ/κο έκανα 10 ντους με τον ιδρώτα μου! Για να μη πω που έπεσα σε νάρκη χτες όλο το απόγευμα. Ήμανε σε κώμα λέμε. Σήμερα το πρωί κοιμώμανε μέχρι τις 8 σαν τη γαιδάρα! Που 8 θα έπρεπε να είμαι στα μισά της διαδρομής για το γραφείο ας πούμε! Ο μεγάλος ύπνος ένα πράμα!

Ας πούμε οτι τη ζέστη την ξεπερνάς με το που μπαίνεις στο φανταστικό σου γραφείο (κλιματιστικά παντού! ω ναι!). Πας να μπεις στο youtube και με δεος ανακαλύπτεις ότι η αγαπητή σου εταιρία έχει κόψει την πρόσβαση! Και μάλιστα έχει γράψει και 3 παραγράφους δικαιολογίες! Γιατί καλοί μου άνθρωποι? Εεεεεε? Που να σας καούν όλα τα κλιματιστικά και να μην έρχεται και ο μάστορας!!!!

Επειδή όμως ο καλός ο λουφαδόρος ξέρει και τρόπους να χαζέυει στο ιντερνέτ πάρτε αυτό το κολληματικό παιχνιδάκι να γουστάρετε!

Οουυυυυυυ!!!!! Σιξ σιξ σιξ!!!!!

Από το ταξί που πήρα χτες για να πάω στο γραφείο.
Λέτε να παίζει ρόλο ο προορισμός?

So you think you can dance?

Το σάββατο που μας πέρασε κατέβηκα στην πατρίδα με αφορμή το
διεθνές Φεστιβάλ Χορού. Παρακολούθησα την παράσταση Spiegel σε χορογραφία Wim Vandekeybus στο Κάστρο στην προνομιακή θέση έμπροσθεν του δέντρου (όποιος έχει πάει ξέρει). Ας είναι καλά η μανούλα μου που έβγαλε νωρίς τα εισιτήρια. Στο φεστιβάλ φροντίζω να πηγαίνω κάθε καλοκαίρι και έχω δει αρκέτες παραστάσεις, στην πλειοψηφία τους εξαιρετικές. Πρώτη φορά όμως μου έτυχε να βρεθώ ανάμεσα σε ένα απίστευτο κοινό, που για μιάμιση ώρα χωρίς διάλειμμα, παρακολουθούσε την παράσταση χωρίς ανάσα! Δεν ακούστηκε ούτε ένας βήχας, ούτε ένα σχόλιο, ούτε μια κίνηση. Ακόμα και στις σκηνές που τα σώματα ήταν εντελώς γυμνά, δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Τέτοια αφοσίωση πρώτη φορά είδα. Φυσικά η παράσταση ήταν έτσι φροντισμένη που δεν άφηνε το μυαλό σου να ξεστρατίσει ούτε δευτερόλεπτο, η ομάδα των χορευτών ήταν απλά απίστευτη, αλλά όπως και να έχει πρέπει να παραδεχτώ πως και οι θεατές το εκτίμησαν χωρίς αμφιβολία. Φάνηκε άλλωστε και από το παρατεταμένο χειροκρότημα στο φινάλε.


Ας αφήσω το φεστιβάλ τώρα για να δώσω τα συγχαρητήριά μου στους σερβιτόρους στην παραλία του ξενοδοχείου Φιλοξένια (ίσως "φταίει" η νέα διεύθυνση) που είναι εξαιρετικά ευγενείς, φιλικοί, γρήγοροι και με χιούμορ! Σου φτιάχνουν τη διάθεση και αποτελούν μια ευχάριστη εξαίρεση στον κανόνα.

Α, το φεστιβάλ τρέχει ακόμα, προλαβαίνετε αν θέλετε να κατεβείτε...

UPDATE Με αφορμή το χορό μπορείτε να παρακολουθήσετε αυτό το - δεν έχω λόγια να το περιγράψω - βιντεάκι από ελληνικό στρατόπεδο. Και μετά μου λες για τη Shakira και τη Beyonce!

ΘΕΛΩ ΦΥΓΩ ΤΩΡΑ

Εδώ στο γραφείο τα έχω παίξει. Μπορεί να φταίει η ζέστη, τα λόγια του παπά… ποιος ξέρει. Εγώ πάντως θέλω να φύγω. Διακοπές. Να πέσω σε μια ξαπλώστρα, δίπλα στο κυματάκι και να μείνω εκεί. Χωρίς τηλέφωνο, χωρίς e-mail και χωρίς ξυπνητήρι. Με ένα φραπέ μέτριο με γάλα σε μεγάλο ποτήρι με πολλά παγάκια.

Ακόμα δεν κάνει οφίσιαλι αίτηση για άδεια. Κακό σημάδι αυτό. Όταν όλοι την αράζουν σα φυσιολογικοί εργαζόμενοι από τις αρχές Ιουνίου, το δικό μας το γραφείο αντιστέκεται σθεναρά! Όταν όλοι σταματούν, εμείς εκεί. Ντούρασελ.

Υποτίθεται ότι θα πάρω αδειούλα δύο βδομαδούλες τον Αύγουστο. Μέχρι τώτες βέβαια ποιος ζει ποιος πεθαίνει???

Ακόμα και αυτό το σουκού που θα την κάνω από την πρωτεύουσα να πάω να δω μια παράσταση χορού η γυναίκα, το σύμπαν συνωμότησε να φύγω με την ψυχή στο στόμα. Ούτε μια μερούλα δεν μπορώ κολλήσω στο σαββατοκύριακο γκαμώτι μου!!!!

Μήπως είμαι γκαντέμω?

Κηλαπατκικτο?

Χωρίς σχόλια...!!!

Η φωτο τραβήχτηκε σήμερα το πρωί έξω από το γραφείο.